Ik lees zodat ik de wereld om me heen beter kan begrijpen. Wat is empathie, apathie, ironie, spot, rouw, de dood, het leven, geluk? Waar wordt dit beter uitgelegd dan in de magische sprookjes van Hans Christian Andersen? Iedere keer als ik het boek opensloeg werd ik geleid naar een andere wereld. Bij wijlen wenste ik vurig dat ik niet meer terug hoefde te keren.
Het waren vrolijke tijden, totdat ik op een dag besloot dat ik te oud was voor sprookjes. Dit markeerde het begin van onstuimige tijden. Het was het begin van fases die nooit werden voltooid. Zomaar. Omdat ik me verveelde, of omdat de hang naar iets beters altijd aanwezig was.
Ik wilde deel uitmaken van de volwassen wereld. Dus ging ik boeken voor volwassenen lezen. Kinderlijke naïviteit behoorde tot het verleden, dit is de echte wereld.
Maar toen kwam ik enkele maanden geleden bij De veiling van nr. 49 van Thomas Pynchon terecht. Een slechte keuze. Ik werd weemoedig van al die complexiteit compact verpakt in louter 160 bladzijden. De woorden van Thomas Pynchon maakten mij lethargisch. Ik wilde weer voor even terug naar de eenvoudige wereld van vroeger, naar de wereld van een bijzonder konijntje.
Het boek De wonderbaarlijke reis van Edward Tulane gaf me een warm gevoel, zoals de sprookjes van Hans Christian Andersen dat deden. Het verhaal gaat over het porseleinen konijn Edward Tulane. Trots is hij op zijn uiterlijk, maar zijn hart is ijskoud. Nooit heeft hij van iemand gehouden. Edward Tulane vindt liefde namelijk bespottelijk. Liefde is iets voor zwakkelingen. Maar Edward gaat op reis en komt mensen tegen die hem liefhebben. Tijdens deze reis gaat langzamerhand het hart van Edward open. Hij voelt pijn in zijn porseleinen borstkas, berouw en uiteindelijk ook liefde.
Wanneer was de laatste keer dat je sprookjes of kinderverhalen hebt gelezen? Toen je kind was? Soms kom ik volwassenen tegen die de sprookjes van Hans Christian Andersen hard nodig hebben.
jun & june 