De roerige jaren twintig was een decennium van welvaart en optimisme. De Jazz Age deed zijn intrede met als gevolg dat vrouwen zich massaal verzetten tegen de heersende normen en waarden van die tijd. Niet alleen de rollen in de samenleving veranderden, ook nieuwe ontwikkelingen op het gebied van muziek, kunst, architectuur en wetenschap droegen bij aan het optimisme. De Eerste Wereldoorlog was achter de rug; de Grote Depressie en de Tweede Wereldoorlog moesten nog beginnen.
De jaren twintig bracht een nieuwe generatie schrijvers voort die samen de Verloren Generatie vormden. Ongetwijfeld behoorde Hemingway toe tot deze generatie. De schrijver die de lezer laat voelen wat een oorlog met de mens doet. In zijn debuutroman The Sun Also Rises populariseerde Hemingway de term Verloren Generatie. The Sun Also Rises vertelt over het pessimisme dat ontstaan is door de oorlog. Nihilistische gedachten domineren. De personages in het boek willen ontkomen aan de leegte in hun levens, maar waar ze ook gaan, de leegte achtervolgt hen.
In dezelfde literaire beweging was er nog een andere schrijver die zijn naam vestigde ten tijde van de roerige jaren twintig: F. Scott Fitzgerald. De welgestelde schrijver en zijn echtgenote belandden in de magische wereld van decadentie, buitensporigheid, frivoliteit en uiteraard extravagante feesten. Zijn bekendste boek The Great Gatsby beschrijft niet alleen hoe rijkdom gepaard gaat met hebzucht en hoe het roekeloze gedrag van jonge mensen leidt tot moreel verval. Fitzgerald laat vooral zien dat een leven zoals dat van de hoofdpersoon in zijn boek slechts mooi is aan de oppervlakte. De hoofdpersoon omringt zich met de mooiste mensen, draagt de duurste kleding, geeft de meest fantastische feesten. En toch kan hij de leegte in zijn leven niet opvullen.
Fitzgerald schreef over rijke mensen die uitbundige levens leidden. Tegelijkertijd toonde hij ook een hele nare, kwetsbare kant van deze mensen. Toeschouwers genieten van tragedie. De mens maakt het ook nooit gemakkelijk voor zichzelf: hij reikt altijd naar het onbereikbare. Hoe ontoegankelijker de flamboyante wereld van de rijken is, hoe groter het verlangen is bij de toeschouwer om deel uit te maken van deze wereld. Er is bewondering voor de levens van de rijken, maar wat de toeschouwer vooral wil zien is hoe rijke mensen ten onder gaan. De toeschouwer wil meer tragedie, meer kwellingen en meer roekeloosheid. De val geeft troost: ze zijn rijk, maar wel ongelukkig.
De Verloren Generatie was vooral een generatie van doelloos ronddwalen. Om een werk van de kunstschilder Paul Gauguin erbij te halen: Waar komen we vandaan? Wie zijn wij? Waar gaan we heen? En misschien ook wel: wat biedt dit leven je?
jun & june 